Este es un tema increíblemente difícil y una decisión aún más difícil. Una niña en mi antiguo vecindario ha estado en una situación en la que no encontró una salida, a pesar de que había ayuda profesional disponible. Permítame compartir su historia, como se publicó recientemente en el periódico local. (Desafortunadamente esto es en holandés)
Maud wilde als een Doornroosje in de kist, niet in stukjes. Dat laatste gebeurde toch. Maud estaba en pleno funcionamiento, tenía muchas maneras de comportarse. En las plataformas de Beter, voelde ze zich steeds slechter. Ze ten nog maar één diepgekoesterde wens: ze wilde dood. Op een waardige manier. Dat ha sido niet gegund.
Dit is het aangrijpende verhaal van de ouders van Maud, aangemoedigd door het plan van het kabinet om euthanasie mogelijk te maken voor oude mensen die klaar zijn met het leven.
Maud estaba a punto de hablar. Maar Maud fue wél klaar. Maud kón gewoonweg niet meer. Ver más detalles sobre el 10 de julio de este año. Ze zocht de zekerheid, na zo’n vijftien mislukte pogingen tot zelfdoding. Terwijl ze lange tijd haar ouders op hart drukte: ik zal nooit voor de trein springen. ‘Dat doe ik jullie, maquinista y de pasajeros niet aan’. Maar de laatste weken van haar leven fue un gruwelijke dood onafwendbaar.
Judith y Ben Hannink se decantaron por la puerta. Aan de keukentafel in hun woning en Wilp doen ze hun hartverscheurende verhaal. Rustig en kalm, weloverwogen hun woorden kiezend. Al wordt het ze af en toe teveel. Aan deze tafel, waar ze zóveel moeilijke gesprekken voerden conoció a Maud. Te extraño, Maud, te encontraste en un lugar sagrado, y estuve en un krijtbordje dat in de keuken hangt.
Angstig
Maud, tot haar zestiende zo’n levenslustig meisje. Veel vriendinnen. De eerste tekenen dat Maud psychisch wat mankeerde, duiten uit de tijd van de brugklas. Judith: “De orthopedagoog vond Maud angstig. Aconseje a los contactos que se encuentran con el psicólogo. Maud wilde niet”. Bij Ben en Judith rinkelden ook geen alarmbellen. Maud fue net van het kleine dorpsschooltje en Wilp naar het grote Etty Hillesum Lyceum en Deventer Gegaan. Judith: “Daar moest ze wennen. Bovendien begon de puberteit. Groeit ze wel overheen. Dachten we”.
A lo largo de su carrera en el scooter, Maud tenía 16 años. De angst en paniek sloegen toe. Meerdere persoonlijkheidsstoornissen openbaarden zich. Behandeling, na behandeling. Van kliniek naar kliniek. Judith: “Een lijdensweg. Ze beschadigde zichzelf, voelde liever de fysieke, dan de geestelijke pijn. Gelukkig tenía ze ook goede dagen, maar die werden steeds minder. Haar ziekte tenía un impacto de impacto en el mercado, por ejemplo, por ejemplo. “Nauwelijks meer. Gelukkig hebben we veel steun aan familie en vrienden”.
Wanhoop
Judith laat een fragment van een gesprek horen dat ze meet hun dochter aan diezelfde keukentafel voerden. Om aan te tonen hoe wanhopig Maud fue. Het leven niet aankon. Het gesprek gaat door merg en been. Judith y Ben proberen en el fragmento Maud ervan te overtuigen minder kalmeringspillen te slikken. “Maar papa en mama, ik wíl niíl meer, ik kán niet meer”, puerta de enlace en el tallo. “Ik heb die pillen nodig om dag door te komen, en morgen moet ik wéér een dag en daarna wéér een dag … ik móet zoveel in dit leven. Dat kán ik niet. Begrijp dat toch.”
Waardig
Judith herpakt zich, zoals vaak in dit gesprek: “We do it it it verhaal niet omdat we zielig willen doen, de sensatie zoeken. Allerminst. Maar we vinden het zó belangrijk dat deze Discussie wordt aangewakkerd. Buscamos en este sitio web una de las mejores opciones. waardig afscheid “. De tranen van Judith borrelen op als ze over de laatste minuten van Maud vertelt. “La puerta de la puerta ha sido toen zen naar het spoor fietste, haar fiets langs de kant zette, haar ID-kaart op het zadel legde, op op sp spoor ging staanan. La puerta de la puerta haar toen zen de toeterende trein dichterbij hoiven komen. Wachtend op de fatale klap. Zó moedig, maar ook zó eenzaam. Queremos que nos den hebben geen afscheid kunnen nemen “. Ben: “Tuvimos una mala suerte. Estamos en Samen Naar Haar Afscheid Toe Willen Leven. Waarin We Maust Rustig in Konden Zien Slapen. Waardig. Dat is natuurlijk ook hartstikke zwaar, Maar Dan Konden We Zien dat het goed is go zo. Dat ons meisje ope man eu vivaige manier rier man vond. ”
Maar, euthanasie era voor deze jonge vrouw – hoewel wettelijk onder strikte voorwaarden mogelijk – écht een brug te ver. “Onbespreekbaar”, treuren Ben en Judith. “Maud werd in haar wens niet serieus genomen. Meerdere keren heeft ze er bij psychiaters op aangedrongen haar aan te melden bij de levenseindekliniek. Maar haar roep era aan dovemansoren gericht. Zou altijd nog she e ze chi zuquqo. gehad, en ze voelde zich alleen maar slechter. ” De la terapia del elektroshock, en mi de junio y de junio, ha sido la dirección. Toen die ook niet aansloeg era het klaar. Ben: “De psychiatrie was vier jaar lang niet bij machte om onze Maud weer haar oprecht gemeende lach op haar gezicht terug te toveren. Haar onbevangenheid terug te g téndo por una persona. de psychiatrie niet de gewenste hulp “.
Ongeneeslijk
Ze beseffen dat Maud niet en la categoría valt waar de Discussie en Den Haag nu over gaat. Maud es niet oud en stond onder medische begeleiding. Judith: “Maar de Wens voor euthanasie, dat voelt hetzelfde. Net zoals mensen die als gevolg van kanker, ongeacht leeftijd, uitzichtloos lijden y waardig kunnen quincpén. iemand in de leeftijd van Maud. Ik sluit niet uit dat als haar de mogelijkheid tot euthanasie fue geboden, ze misschien toch nog een nieuwe behandeling wilde ondergaan. sterven “.
Maud kunnen ze niet meer helper meten waenig afscheid, maar Judith y Ben Hopen dat hunal verhaal de ogen opent van de verantwoordelijken. Judith: “Dik 1800 zelfdodingen per jaar. Natuurlijk, voor mensen die impulsief handelen is euthanasie niet aan de orde. Maar voor mensen mas, menen die her leven écht niet meer aankunnen?”
Ben: “. Ik kan zo abucheos Worden op bepaalde Politieke partijen Die denken dat je het iedereen conocido HULP Weer naar de zin kan maken Ze hebben geen idee waarover ze het hebben Ik wens het ze uiteraard niet, maar eigenlijk zouden ze moeten meemaken.. wat wij meemaken “.
Onvermijdelijk
Para obtener más información, visite la página del 10 de julio. Ben: “Je weet dat een poging een keer zal slagen, maar als het gebeurt, zakt de grond onder je voeten weg”. Maud kwam thuis uit de kliniek. Judith: “Ze zat in de tuin, voorovergebogen. Waarschijnlijk in de weer met haar mobieltje. Ze era rustig. Op een gegeven moment zag ik dat ze weg was”. Ben: “Kwam naar de garage, pakte haar fiets en zei dat ze een rondje ging fietsen, om haar hoofd leeg te maken. Je maakt je zorgen, maar je kan haar niet tegenhouden”. Judith: “Ze has ha mobieltje laten liggen, ontendendendend. Ze have haiel profielfoto en Facebook veranderd en een bericht geplaatst: ‘ik hou van jullie’, waarin ze haar vriendinnen tagde. Lisa vond en el slaapkamer de Maud. Geo vehículo. Reed naar het spoor en Twello en hoorde sirenes. En ik, ik hoorde ook oen sirenes. Se trata de un sitio donde se encuentra el sitio de NS. ‘Het treinverkeer ligt tussen Deventer en Apeldoorn, door aanrijding met een Persoon ‘. Ik wist genoeg “.
Schuldig
Judith se comunicará con un técnico de contacto y un maquinista. Hem zeggen dat het geen impulsieve zelfdoding fue. Hace poco tiempo que no he escuchado. “Maar ik wil ook van hem humedecer hoe hij het heeft ervaren. Hoe hij Maud op het spoor heeft zien staan. Dat wordt confronterend. Maar ik móet het weten”.
Ben: “Nos conocemos de nuevo por hoe dit kon gebeuren, de het te voorkomen fue en er andere manieren zouden zijn geweest om haar te helpen. Soms voelen we ons schuldig. Dat we hadar de wereld hebben gezet. Zij heeft end “Niet om gevraagd. Maar dan prenten we inzelf in dat we ook veel mooie jaren hebben gehad met onze vrolijke, levenslustige, talentvolle, moedige en lieve Maud”.
Pero antes de que llegue este punto y esta decisión, asegúrese de haber consultado toda la ayuda profesional que pueda. Espero que puedas encontrar la mejor opción posible. Mucha suerte con este caso tan pesado.